🌸 สุบินนิมิต ปริศนาธรรม 🌸
🌼 บุรุษนักภาวนา 🌼
🌼 พบคณะหลวงปู่ใหญ่เทพโลกอุดร 🌼
🔸 ท่านทั้งหลาย มีเรื่องราวหนึ่ง เกิดขึ้นเมื่อตอนตีสามของคืนวันพระใหญ่ แรม 14 ค่ำ เดือน 11 ซึ่งตรงกับวันที่ 26 ตุลาคม 2554 บุรุษผู้หนึ่งได้นั่งภาวนาสมาธิ แล้วต่อด้วยการนอนภาวนาต่อเนื่องจนหลับไป แล้วเกิดภาพนิมิตเห็นคณะหลวงปู่ใหญ่เทพโลกอุดร ครบทั้งห้าพระองค์ ท่านได้มาแสดงปริศนาธรรมแก่เขาหลายอย่าง โดยมีลำดับเหตุการณ์สำคัญดังนี้
🔸 ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง ขณะที่บุรุษผู้หนึ่งเดินท่องไป พลันได้แลเห็นพระเถระรูปหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า ใจก็รู้ว่า คือ "พระฌาณียะเถระเจ้า" หรือที่รู้จักกันในนาม "หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า" ท่านเรียกให้บุรุษผู้นี้เข้าไปหา พร้อมกับคายคำหมากทิ้งไว้ แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ ท่านกลับหายตัวไป เหลือแต่เนินดินกองใหญ่กลายเป็นขี้เถ้า ประหนึ่งให้เขาพิจารณาว่า ทุกสิ่งล้วนไร้สาระ หาแก่นสารไม่ได้
🔸 ต่อมา เขาจึงรีบเดินตามหาท่าน แต่กลับเห็นพระเถระอีกองค์หนึ่ง เดินอยู่ข้างหน้าไวๆ ใจก็รู้ว่า คือ "พระภูริยะเถระเจ้า" หรือที่เรียกกันว่า "หลวงปู่หน้าปาน" ท่านได้เดินนำหน้า เขาจึงเดินตามท่านไปอย่างรวดเร็ว จนไปถึงกุฏิเล็กๆหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ท่ามกลางป่า แล้วหลวงปู่ก็หายไป บุรุษผู้นี้จึงเดินอ้อมไปทางด้านข้างของกุฎี จึงได้พบกับพระอุปัฏฐากพระเถระรูปหนึ่ง ท่านพาเดินไปทางด้านหน้าของกุฎี แล้วจึงได้พบกับ "พระโสณเถระเจ้า"
🔸 พระโสณเถระ ยืนรออยู่บนกุฏิ เมื่อได้พบกันแล้ว ท่านได้ถามบุรุษผู้นี้ว่า... "เธออยากรู้อะไร"... เขายังไม่ทันได้ตอบคำถามของท่าน ทันใดนั้น ท่านก็ได้โยนพระรูปหนึ่งลงจากกุฏิมาที่บุรุษ เขาจึงต้องรีบรับร่างนั้นเอาไว้ พระองค์ที่ถูกโยนลงมานั้น กลับกลายเป็น "พระอุตรเถระเจ้า" ที่ร่างกายซีดเผือดและแข็งทื่อ เสมือนศพแช่แข็ง พระโสณเถระได้ถามบุรุษต่อไปว่า... "จะพิจารณาว่าอย่างไร"... เขาตอบท่านไปว่า ... "พิจารณาอสุภะข้าน้อย"... พระโสณเถระเมตตาบอกต่อไปว่า... "ให้พิจารณาอวิชชานะ"... บุรุษผู้นี้จึงเอ่ยตามท่านว่า... "พิจารณาอวิชชา ข้าน้อย"...
🔸 หลังจากนั้น บุรุษผู้นี้หันไปเห็นลูกศิษย์พระเถระ นั่งเฝ้าเรือลำเก่าที่วางอยู่ข้างกุฏิพระโสณเถระเจ้า เขาเชื้อเชิญให้บุรุษเข้าไปพิจารณา บุรุษจึงเข้าไปดูที่เรือ ในเรือนั้นมีหีบพระไตรปิฎกเก่าอยู่หีบหนึ่ง เขาพิจารณาว่า เรือนั้นเปรียบเสมือนพาหนะ ที่บรรทุกพระธรรมหรือพระไตรปิฎก เมื่อได้อาศัยนั่งเรือ (ศึกษาพระธรรม)ไปจนถึงฝั่งแล้ว ไม่มีใครแบกเอาเรือไปด้วย พระธรรมก็เช่นเดียวกัน เพราะพระธรรมเป็นของโลก อย่างไรก็ตาม ขณะที่บุรุษผู้นี้ กำลังพิจารณาเรือและหีบพระไตรปิฎกอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงปีติยินดีขึ้นมาว่า... "จะยังมีผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแบบนี้อยู่อีกหรือ"...
🔸 หลังจากนั้น บุรุษผู้นี้ ได้เดินวนไปยังอีกสถานที่แห่งหนึ่ง จึงได้พบกับพระหนุ่มรูปหนึ่ง ท่านพาเขาเดินไปหาพระเถระอีกรูปหนึ่ง คือ "พระมุนียะเถระเจ้า" หรือที่รู้จักกันในอีกนามว่า "หลวงปู่อิเกสาโร" แล้วพระหนุ่มองค์ที่พาเขาไป พูดเป็นปริศนากับหลวงปู่ว่า "เหมือนกับกระผมตอนเป็นหนุ่มเมื่อสองร้อยกว่าปี" (คล้ายกันกับว่า ในยุคสมัยนั้น อดีตชาติของบุรุษผู้นี้ ก็เคยเกิดเป็นพระกัมมัฏฐาน เป็นพระสังฆราชา และเป็นผู้นำทำสังคายนาพระไตรปิฎก)
🔸 หลังจากพระหนุ่มพูดจบลง หลวงปู่อิเกสาโร หันมามองบุรุษแล้วก็พูดว่า... "เออยังหนุ่มยังแน่น และเอาจริง เดี๋ยวจะสงเคราะห์นะ"... แล้วท่านก็พาบุรุษผู้นี้ ไปยังบริเวณข้างลำธาร ที่มีน้ำใสไหลเย็น เพื่อไปฝึกวิชากัมมัฏฐาน หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะจิตและกายของเขา เกิดปีติซาบซ่านไปทั้งตัว จนต้องลุกขึ้นมานั่งภาวนาต่อ พร้อมกับได้นำเอาธรรมนิมิตนั้น มาพิจารณา เพื่อเป็นกำลังใจในการปฏิบัติต่อไป
🔸 ขอเจริญในธรรม
🔸 ดร.นนต์ บันทึกแทนบุรุษผู้นั้น
🔸 27 ตุลาคม 2554
🍂 ขอขอบคุณเจ้าของภาพเขียน (ไม่ทราบที่มา)
